4 Μαΐου 1912. Ἐκχώρησις Δωδεκανήσου ἀπὸ τὴν Τουρκία στὴν Ἰταλία.

Ἡ Ἰταλία κατακτῶντας τὴν Λιβύη, ἀπὸ τὴν Οθωμανικὴ αὐτοκρατορία, πατᾶ πόδι στὰ Δωδεκάνησα, τῶν ὁποίων τὸ 91,5% τοῦ πληθυσμοῦ ἦταν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη Ἕλληνες. (Σὲ σύνολο 143.482 κατοίκων οἱ 131.332 ἦταν Ἕλληνες.)....

Τὰ Δωδεκάνησα δὲν ἦταν ἀμέτοχα στοὺς ἀγῶνες τοῦ γένους κατὰ τῶν ὀθωμανῶν. Ἀπὸ τὸ 1821 ἄλλως τε καταγράφονται πολλὲς ἐκρήξεις, ἱκανὲς νὰ χαρακτηρίσουν τὸ φρόνημα τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν θέλησί τους γιὰ ἔνωσι μὲ τὴν Ἑλλάδα.

Ἡ ἀπόβασις τῶν Ἰταλῶν ξεκίνησε στὴν Ῥόδο, μετὰ ἀπὸ μία βόλτα, κυριολεκτικῶς τῶν ἰταλῶν, σὲ κτίσεις ποὺ ἡ ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία εἶχε σχεδὸν παρατήσῃ, τὶς ὁποῖες ἡ Ἰταλία καὶ κατέλαβε πανεύκολα.
Οἱ Ἕλληνες ἤδη ἦταν ἀποφασισμένοι νὰ πετάξουν ἀπὸ τὴν πλάτη τους τοὺς ὀθωμανούς, ἰδίως μετὰ ἀπὸ τὰ παθήματά τους. Διότι ἄν καὶ τὰ νησιὰ εἶχαν ἀπελευθερωθῇ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, τελικῶς τὰ κράτησε ἡ Τουρκία, ὥς ἀντάλλαγμα μὲ τὴν Εὔβοια.
Ὅταν λοιπὸν ἔφθασαν οἱ Ἰταλοὶ ἀντιμετωπίστηκαν ὡς σωτῆρες.
Γιὰ λίγο… Δυστυχῶς.
Συντόμως ἀπέδειξαν πὼς ὁ κατακτητής, ὅταν εἶναι κατακτητής, πάντα κατακτητὴς παραμένει.

fox2tvgr

[Πηγή]